Σκέψου το λίγο. Κάθε φορά που κάποιος σε πλησιάζει με ένα χαμόγελο, σου περνά απ’ το μυαλό: «Τι θέλει τώρα; Κάτι κρύβει». Όταν κάποιος σου λέει κάτι καλό, αμέσως σκέφτεσαι: «Το λέει για να με καλοπιάσει, για να πάρει κάτι από μένα». Μήπως τελικά έχεις σηκώσει έναν τοίχο τόσο ψηλό γύρω σου, που ούτε εσύ δεν μπορείς να δεις απ’ έξω;
Η καχυποψία είναι, μέχρι έναν βαθμό, φυσική. Σε προστατεύει. Σε βοηθά να μη γίνεσαι εύκολος στόχος. Σε κρατάει σε εγρήγορση. Όμως, όταν γίνεται μόνιμος τρόπος σκέψης, όταν αρχίζει να δηλητηριάζει τις σχέσεις σου, να σου προκαλεί άγχος και να σε απομονώνει, τότε δεν είναι προστασία. Είναι φυλακή.
Ζεις σε έναν κόσμο απειλών
Όταν είσαι υπερβολικά καχύποπτος, ερμηνεύεις τα πάντα σαν πιθανή απειλή. Δεν εμπιστεύεσαι εύκολα κανέναν. Κι αν το κάνεις, πάντα κρατάς μια πισινή, ένα “μήπως”, ένα “αν”. Κουράζεσαι να σκέφτεσαι διαρκώς ποιος μπορεί να σε κοροϊδεύει, ποιος κάτι σχεδιάζει πίσω από την πλάτη σου, ποιος «δεν είναι όπως δείχνει».
Αυτός ο τρόπος σκέψης σε εξαντλεί. Σου δημιουργεί ένταση. Και το χειρότερο; Πολλές φορές σε απομονώνει. Οι άνθρωποι αντιλαμβάνονται τη δυσπιστία σου. Κι όταν νιώθουν πως δεν τους εμπιστεύεσαι, αρχίζουν να απομακρύνονται. Όχι γιατί φταίνε απαραίτητα αυτοί, αλλά γιατί δεν νιώθουν ότι υπάρχει χώρος να τους δεις αληθινά.
Πώς ξεκινά αυτή η στάση;
Δεν γεννιέσαι καχύποπτος. Γίνεσαι. Μπορεί κάποτε να σε πρόδωσαν. Μπορεί να σε κορόιδεψαν, να σε πλήγωσαν, να εκμεταλλεύτηκαν την εμπιστοσύνη σου. Και τώρα λες: «Δεν θα το ξαναπάθω». Και καλά κάνεις που θέλεις να προστατευτείς. Αλλά σκέψου το: αξίζει να πληρώνουν όλοι για τα λάθη κάποιων;
Μήπως, στην προσπάθειά σου να μη σε ξαναπληγώσουν, έχεις χτίσει μια άμυνα που τελικά πληγώνει εσένα; Κι αν τελικά δεν σε κοροϊδεύει κανείς, αλλά εσύ χάνεις όλη την ομορφιά επειδή δεν τολμάς να την πιστέψεις;
Όταν η καχυποψία γίνεται τρόπος ζωής
Το πρόβλημα με την υπερβολική καχυποψία είναι πως δεν κάνει διακρίσεις. Δεν επιλέγεις σε ποιον να την εφαρμόσεις. Καταλήγεις να αμφισβητείς φίλους, συγγενείς, σχέσεις, ακόμα και τον ίδιο σου τον εαυτό. Έχεις σκεφτεί ποτέ πόσες ευκαιρίες μπορεί να έχεις χάσει επειδή δεν τόλμησες να εμπιστευτείς;
Δεν λέμε να γίνεις αφελής. Λέμε να μην είσαι τόσο έτοιμος να δεις το χειρότερο σενάριο κάθε φορά. Να αφήνεις και λίγο χώρο για το καλό. Γιατί, ναι, υπάρχουν κακοί άνθρωποι. Αλλά υπάρχουν και καλοί. Και τους δεύτερους, πολλές φορές, τους χάνεις γιατί τους βλέπεις με τα μάτια του φόβου.
Πώς να σπάσεις τον κύκλο;
Δεν είναι εύκολο, αλλά γίνεται. Και όλα ξεκινούν από την παραδοχή: ναι, είμαι καχύποπτος και αυτό με κουράζει. Κάθε φορά που νιώθεις τον εαυτό σου να υποψιάζεται τα πάντα, κάνε μια παύση. Ρώτα τον εαυτό σου: «Υπάρχουν πραγματικά στοιχεία που δείχνουν ότι αυτός ο άνθρωπος έχει κακή πρόθεση ή είναι απλώς ο φόβος μου που μιλάει;»
Ξεκίνα να εμπιστεύεσαι μικρά πράγματα. Μια καλή κουβέντα, μια καλή πράξη, ένα χαμόγελο. Μην το αναλύεις. Απλώς νιώσ’ το. Και σιγά-σιγά, θα δεις ότι όχι μόνο δεν σε πλήγωσαν όλοι, αλλά κάποιοι άξιζαν να μπουν στην καρδιά σου. Και δεν τους άφηνες.
Το μυαλό χρειάζεται ανάσες
Η καχυποψία είναι σαν να κρατάς συνεχώς ένα βάρος στο στήθος. Δεν ξεκουράζεσαι ποτέ. Αντίθετα, όταν επιλέγεις να αφήσεις λίγο χώρο στην εμπιστοσύνη, νιώθεις πιο ελαφρύς. Το μυαλό σου ησυχάζει. Οι σχέσεις γίνονται πιο αυθεντικές. Και η ζωή… λίγο πιο φωτεινή.
Δεν σου λέω να εμπιστεύεσαι τυφλά. Σου λέω να μην φοβάσαι τόσο να το κάνεις. Γιατί, στο τέλος, αυτό που σε βασανίζει δεν είναι ο κόσμος γύρω σου. Είναι η μάχη μέσα σου. Κι αυτή τη μάχη, αξίζεις να την κερδίσεις.
Comments (0)